του Χάρη Ντιγριντάκη
«Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται». Το τίτλο τον δανείστηκα από τη γνωστή στους παλαιότερους, γιουγκοσλαβική, αντιπολεμική, ταινία του Σριντιάν Ντραγκόγιεβιτς με θέμα, τον φρικτό πόλεμο του 1993 στην Βοσνία Ερζεγοβίνη, επιχειρώντας να κάνω ελεύθερη χρήση του αφού το κλίμα των ημερών μυρίζει μπαρούτι.
Μια βόμβα που ελλοχεύει ο κίνδυνος να τινάξει στον αέρα αυτό που κτίζεται -κυρίως από πρωτοβουλίες των επιχειρηματιών- στον ελληνικό τουρισμό, τον σηματωρό της ελληνικής οικονομίας, σύμφωνα με την γλώσσα των αριθμών.
Τον κλάδο που κινδυνεύει να εισέλθει εκ νέου σε φάση περιδίνησης, λόγω των αρνητικών εικόνων που εκπέμπει η χώρα μας στο εξωτερικό τούτη την περίοδο, με αφορμή το τραγικό πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, όπου παρατηρείται ορυμαγδός αποκαλύψεων αναφορικά με τη διαχρονική σαπίλα που εμφιλοχωρεί στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Σε μια κομβική χρονική στιγμή που όλα δείχνουν ότι η Ελλάδα θα σημειώσει νέο ρεκόρ εσόδων στον τουρισμό, γεγονός που θα επιφέρει αλυσιδωτές θετικές αντιδράσεις στον περιφερειακό ιστό της χώρας και εν γένει στην ελληνική οικονομία, η Ειμαρμένη δεν είναι με το μέρος του τουριστικού κλάδου.
Στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι γνωστό ότι υπάρχει σήψη εδώ και δεκαετίες στον ελληνικό σιδηρόδρομο, η οποία πήγαζε κυρίως από την αδιαφορία των κρατούντων οι οποίοι είχαν στρέψει την προσοχή τους εύλογα στους αυτοκινητόδρομους όπου εκεί είχαμε κατ΄ έτος εκατόμβες νεκρών. Όπως και να έχει καμία δικαιολογία δεν υφίσταται στο κάδρο της λογικής για την έλλειψη ασφάλειας στο σιδηρόδρομο. Κάποιοι πρέπει να πληρώσουν.
Η αλήθεια
Για να πούμε τα πράγματα ξεκάθαρα. Σαφώς και ο κόσμος οφείλει να διαμαρτυρηθεί και αναντίρρητα δεν πρέπει να ξεχάσουμε.
Όμως στη χώρα όπου η διαμαρτυρία διαλαμβάνει ενίοτε διαστάσεις καμένης γης, όλα είναι πιθανά, με πρώτο θύμα στην επετηρίδα των συνεπειών τον ελληνικό τουρισμό, που ο «εκτροχιασμός» του θα μπορούσε να είναι άμεσα ορατός σε όλη την κοινωνία.
Τούτων δοθέντων το εν λόγω άρθρο απλά κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σε όλους. Επ’ ουδενί δεν έχει ως στόχο να προκαλέσει ανάσχεση της οργής και του δίκιου. Προσπαθεί απλά να ενσταλάξει σκέψεις που αποτελούν απόσταγμα εμπειρίας για το πώς ένα τραγικό γεγονός δύναται να δρομολογήσει αρνητικές αλυσιδωτές αντιδράσεις σε πολλές κατευθύνσεις.
Το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, η μίνι κρίση στις ΗΠΑ, η κλιμάκωση του κινδύνου στις ρωσοαμερικανικές σχέσεις και χθες το βήμα στο κενό από την Credit Suisse δείχνουν ότι ένα “σμήνος” μαύρων κύκνων κινδυνεύει να μας θυμίσει σκηνικά του 2008.
Σύσσωμοι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση οφείλουν να βάλουν πλάτη να μην απωλέσει η χώρα μας την αίσθηση ασφάλειας που κέρδισε την περίοδο της πανδημίας. Είναι χρέος όλων όχι μόνο για την οικονομία αλλά για την ίδια τη χώρα, να κοιτάξουμε μπροστά, έχοντας στη φαρέτρα μας τη γνώση του παρελθόντος να αποδοθούν ευθύνες εκεί που πρέπει, προσδοκώντας σε ένα καλύτερο αύριο.
