του Νίκου Καραχάλιου
Πριν καιρό είχα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με “κινηματοχρονογραφήματα” (“Ζωή σαν Ταινία”, Εκδόσεις Libro), το οποίο εξαντλήθηκε πριν προλάβω να το παρουσιάσω, γιατί το τιράζ δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο και όχι γιατί αποτέλεσε τομή στα λογοτεχνικά πράγματα. Ξεθάρρεψα, λοιπόν, και παρά την κυριολεκτικά νοσηρή περιρρέουσα ατμόσφαιρα, άρχισα να τοποθετούμαι εκ νέου στα δημόσια πράγματα.
Απείχα όλο το 2019 και το μισό 2018, για να μην δώσω λαβή παρεξήγησης στους “φίλους” μου ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων του 2019 που διεξήχθησαν μέσα σε κλίμα πόλωσης και έντασης. Δεν με εκφράζει να τσακώνομαι (η έννοια του debate είναι σχεδόν άγνωστη στην Ελλάδα) ειδικά για να υπερασπιστώ ή να κριτικάρω κομματικούς σχηματισμούς που οι επιλογές τους δεν με εκφράζουν.
Εντελώς ανυποψίαστος για τους θύλακες έντασης που ενυπάρχουν σε αναπάντεχα σημεία, έκανα ένα λάθος: Πριν δημοσιεύσω ένα κείμενο που θα δημοσίευα στο Slpress.gr, το έστειλα σε ένα group παλιών συμμαθητών και συμφοιτητών που είχε δημιουργηθεί την πρώτη εβδομάδα της καθολικής απαγόρευσης της κυκλοφορίας ένεκα κορονοϊού, ως ad hoc time killer και αναλωνόταν σε ανταλλαγή memes και συνταγών μαγειρικής..
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
