Την «δόξα» του ΧΥΤΑ Άνω Λιοσίων ζηλεύει σήμερα το πάλαι ποτέ αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Μια ερημοποιημένη έκταση φιλέτο 6.500 περίπου στρεμμάτων, λίγο μεγαλύτερη από το πριγκιπάτο του Μονακό, που θα μπορούσε να δώσει το έναυσμα προκειμένου όλη η παραλιακή ζώνη των Αθηνών να γίνει ένας Ηi Εnd προορισμός, ενδεχομένως καλύτερος ακόμη και από τη γαλλική Ριβιέρα.
Εδώ και 12 χρόνια μετά την πρωτότυπη και εσφαλμένη, όπως αποδείχτηκε ιστορικά απόφαση Λαλιώτη να βάλει «λουκέτο» σε εν λειτουργία αεροδρόμιο, η περί ου ο λόγος έκταση αποτελεί κρανίου τόπο και χώρο άνθησης ακόμη και φαινομένων κοινωνικής παθογένειας.
Η αναφορά στον πρώην υπουργό ΠΕΧΩΔΕ δεν είναι τυχαία αφού όπως λένε γνώστες των αερομεταφορών σήμερα η Αθήνα έχει ανάγκη από ένα αεροδρόμιο για Low Cost Carriers και η περιορισμένη σύμβαση των 30 ετών του ελληνικού δημοσίου με τον όμιλο Hochtief, δεν αφήνει περιθώρια για χαμηλά τιμολόγια στο Ελευθέριος Βενιζέλος που ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 29 Μαρτίου του 2001.
Δεν θα επεκταθώ γιατί ξαναέχω αναφερθεί στη συγκεκριμένη εγκληματική απόφαση. Από την προηγούμενη κυβέρνηση προκρίθηκε η λύση της διενέργειας επένδυσης εμβληματικού χαρακτήρα στη συγκεκριμένη θέση, έργο που θα δημιουργήσει 8.000 θέσεις εργασίας, όμως ο σχετικός διαγωνισμός έχει παγώσει λόγω των πολιτικών εξελίξεων.
Προκρίθηκαν (δίχως να υπάρξει επίσημη γνωστοποίηση) 4 εταιρείες στην επόμενη φάση της διαδικασίας η οποία είχε να κάνει με την κατάθεση των δεσμευτικών προσφορών. Τα Ολυμπιακά Ακίνητα που φιλοξενεί μεταξύ άλλων ο χώρος δε κατέστη δυνατό να αξιοποιηθούν αφού το κόστος λειτουργίας τους είναι ψηλό, ως γνωστόν οι διαγωνισμοί που έχουν διενεργηθεί τόσο για το Κανόε Καγιάκ όσο και για τη μαρίνα του Αγίου Κοσμά δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα στο ελληνικό δημόσιο, το οποίο φέρεται υπεύθυνο για τις προδιαγραφές διενέργειας της διαδικασίας, οι χρήσεις γης καθυστέρησαν δραματικά με ευθύνη και των 2 κυβερνήσεων -κυρίως του κ. Σουφλιά- αφού κανείς δεν αναλάμβανε το πολιτικό κόστος ρεαλιστικής αξιοποίησης του χώρου αφήνοντας τον έρμαιο στο έλεος των σκουπιδιών.
Ενδεικτικό της προχειρότητας της πολιτείας και της ανεπάρκειας του ΥΠΕΚΑ είναι το γεγονός ότι λίγες ημέρες πριν ξεκινήσει επίσημα ο διεθνής διαγωνισμός για το Ελληνικό δεν είχαν βγει οι χρήσεις γης για την συγκεκριμένη έκταση. Σήμερα ο χώρος ανήκει στην Ελληνικόν Α.Ε. η οποία πωλείται από διενεργεί και το σχετικό διαγωνισμό, διαδικασία η οποία εκθέτει τη χώρα διεθνώς.
Και τούτο διότι μετά την υποβολή δεσμευτικών προσφορών στη φάση του διαγωνισμού από ενδιαφερόμενους επενδυτές, η παράταξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α έκανε λόγο για ακύρωση του σχετικού νόμου για το Ελληνικό παρουσιάζοντας για ακόμη μια φορά την Ελλάδα στα μάτια των ξένων ως «επενδυτικό Καιάδα», όπου η κάθε πολιτική παράταξη επιδιώκει να ανατρέψει τις αποφάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης εξυπηρετώντας πολλές φορές μικροκομματικές σκοπιμότητες εν όψει εκλογών.
Εκπρόσωπος κορυφαίου fund που μέχρι πρότινος ήθελε να επενδύσει στην Ελλάδα, μου έλεγε ότι το πολιτικό ρίσκο που έχει η χώρα την καθιστά επενδυτικά ανενεργή για απροσδιόριστο προς το παρόν χρονικό διάστημα, περίοδος άρρηκτα συνδεδεμένη με την παραμονή ή όχι της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Παράλληλα -συνεχίζει- αν θέλει η χώρα μας να θεωρείται αξιόπιστη οφείλει να έχει συνέχεια λόγων και έργων ανεξαρτήτως ποια κυβέρνηση την εκπροσωπεί, ειδικά όταν υπάρχουν διεθνείς διαγωνισμοί.
Σήμερα η πολιτεία φέρεται να έχει συνάψει 77 συμβάσεις με διάφορους φορείς που εκμεταλλεύονται την έκταση πολλοί εκ των οποίων οφείλουν υψηλά ποσά, ενώ ορισμένοι γειτνιάζοντες δήμοι οι οποίοι επαίρονται για την πράσινη ανάπτυξη του Ελληνικού αδιαφορώντας για τους πόρους που απαιτούνται σ΄ αυτήν την κατεύθυνση ταυτόχρονα επιτρέπουν να είναι ένας απέραντος σκουπιδότοπος.
Μόνο ένας ανάπηρος διανοητικά πιστεύει ότι όλη αυτή η έκταση μπορεί να λειτουργεί ως πάρκο δεδομένου ότι το κόστος συντήρησης είναι δυσθεώρητο, ενώ κάνοντας το μεγαλύτερο εντός αστικού ιστού πάρκο στον κόσμο, αφαιρείς τη δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας. Εκτός αν είσαι κατʼ επάγγελμα δημαγωγός και θες απλά να χαϊδέψεις αυτιά καθιστώντας μη επενδύσιμη οριστικά μια χώρα.
Χάρης Ντιγριντάκης
