Τις μέρες της γενικής απεργίας απελπισμένοι τουρίστες παρέμεναν παγιδευμένοι στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, σε ένα καθεστώς παρατεταμένου transit, χωρίς να μπορούν να πετάξουν σε κάποια άλλη πόλη της Ελλάδας ή του εξωτερικού ούτε να μεταβούν στο κέντρο της Αθήνας ελλείψει μέσων μαζικής μεταφοράς. Η εικόνα των αποκλεισμένων επισκεπτών σε αυτό το no man’s land είναι μια μεταφορά της γενικότερης εικόνας της χώρας. Η απομόνωσή της στο εσωτερικό της Ευρώπης δεν είναι μόνο συμβολική. Εχει αρχίσει να γίνεται και γεωγραφική.
Πολλές απευθείας αεροπορικές συνδέσεις έχουν καταργηθεί. Στις ΗΠΑ δεν μπορείς να μεταβείς πια παρά μόνο αν περάσεις από κάποια ευρωπαϊκή πόλη, το ίδιο ισχύει και για όχι τόσο μακρινές πόλεις, όπως η Βουδαπέστη και η Πράγα. Δρομολόγια προς την Αθήνα περιορίζονται δραματικά, ενώ οι περισσότερες ασιατικές και αραβικές εταιρείες έχουν εγκαταλείψει τη χώρα μας ως απόρροια της κρίσης. Πολλοί διπλωμάτες ευρωπαϊκών πρεσβειών στην Αθήνα σηκώνουν τα χέρια ψηλά, διαμαρτυρόμενοι ότι είναι δύσκολο να προβάλουν την Ελλάδα ως ελκυστικό τουριστικό προορισμό όταν δεν υπάρχουν πτήσεις που συνδέουν τις πρωτεύουσές τους με την Αθήνα. Η χώρα μας μοιάζει όλο και περισσότερο με μία απομονωμένη νησίδα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Παράλληλα το κεκτημένο της ταχείας και εύκολης μετακίνησης στο εσωτερικό της Ε.Ε. έχει ακυρωθεί στην πράξη για τους Ελληνες πολίτες και απειλείται η δημοκρατική, ελεύθερη πρόσβαση των χαμηλότερων εισοδηματικά στρωμάτων στις μεγάλες δυτικές πρωτεύουσες και τον πολιτισμό τους. Η πτήση Αθήνα – Βερολίνο δεν εκτελείται πια από τις μεγάλες ελληνικές εταιρείες, με αποτέλεσμα να έχουν εκτοξευθεί τα κόμιστρα της μέχρι πρότινος χαμηλού κόστους Easy jet. «Γιατί να μην μπορεί μία σχετικά φτωχή οικογένεια να πάει στο Λούβρο και να θαυμάσει τα αριστουργήματα που στεγάζει το παρισινό μουσείο;», είχε αναρωτηθεί πριν από λίγους μήνες η γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα στην εκπομπή «Φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά. Το ίδιο ισχύει σήμερα και για το Μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο, έναν προορισμό αρκετά προσιτό για τη μέση ελληνική οικογένεια μέχρι πριν από ένα – δυο χρόνια.
Δεν χρειάζεται καν να φτάσεις στο αεροδρόμιο για να διαπιστώσεις την εσωστρέφεια και τη διάχυτη αυτοαναφορικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Οι ταμπέλες σήμανσης προς το «Ελ. Βενιζέλος» στην Αττική Οδό δείχνουν μια χώρα κλειστή, ξενόφοβη και στραμμένη στον εαυτό της. Που ελάχιστα ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο. Να του δείξει, να του εξηγήσει ή να τον πείσει. Οι πινακίδες είναι μόνο για μας, για εσωτερική κατανάλωση. Για όποιον ξέρει ότι η σωστή κατεύθυνση είναι προς Markopoulo και πως αν ακολουθήσει το μικροσκοπικό αεροπλανάκι θα βρει τη λύτρωση και θα μπορέσει να επιβιβαστεί στο… μεγάλο αεροπλάνο της μεγάλης φυγής.
Ξένια Κουναλάκη
