Οι εξελίξεις στην οικονομία, παρά τους επικοινωνιακούς βερμπαλισμούς ,δείχνουν ότι η βαθειά κρίση και η διαχείριση της δεν παράγει μόνο ακραία κοινωνικά φαινόμενα ,αλλά γίνονται πλέον το όχημα για την απομάκρυνση του οικονομικού μοντέλου από το ευρωπαϊκό κεκτημένο είτε αφορά την παραγωγική είτε την κοινωνική δραστηριότητα.
Του Χάρη Τσιόκα
Οι επιπτώσεις από την ταχύτατη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης ,του κοινωνικού κράτους ,των δημοσίων αγαθών, τη διεύρυνση των άνισων ανταλλαγών σ’ ό,τι παράγεται,και ο εφιάλτης της ανεργίας αποτελούν ενδεικτικά απτές αποδείξεις ότι η κρίση χρέους και δανεισμού χρησιμοποιούνται από συγκεκριμένες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις για την επιβολή μιας επιδίωξης «κινεζοποίησης» του κοινωνικού και παραγωγικού μοντέλου της Ελλάδας.
Γεγονός που δεν ισχύει ως εξέλιξη για την οικονομική δραστηριότητα των βορείων χώρων αφού μέσω της ΕΕ, υψώθηκαν τείχη προστατευτισμού στον ΠΟΕ.
Οι διεργασίες αυτές όπως είναι φυσικό επιταχύνουν εξελίξεις και για τη διαμόρφωση πολίτικου σκηνικού που αποβλέπει στη σταθεροποίηση ενός πολιτικού συστήματος ικανού να στηρίξει τις επιδιώξεις του συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου που διαμορφώνουν οι συγκεκριμένες δυνάμεις.
Το «νέο» δεδομένο σχετίζεται πλέον με το γεγονός ότι οι οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις του συντηρητικού ευρωπαϊκού πόλου δείχνουν να εμπιστεύονται πως ο κ Σαμαράς μπορεί να ανταποκριθεί στις επιδιώξεις τους και ενθαρρύνουν το εγχείρημα να ηγηθεί μιας ευρύτερης κεντροδεξιάς παράταξης στην Ελλάδα ικανής να διαμορφώνει ερείσματα στήριξης του «τριτοκοσμικού οικονομικού μοντέλου της αχαλίνωτης αγοράς».
Εξελίξεις που επιβεβαιώνονται τόσο στις προσυνεδριακός διαδικασίες της ΝΔ όσο στα παράπλευρα μορφώματα που δημιουργούνται για τη στήριξη του συγκεκριμένου μοντέλου.
Το νέο αυτό σκηνικό ομως δεν «ερμηνεύεται» με κοινωνικούς οικονομικούς και πολιτικούς ορους, δεν μετασχηματίζεται ως απάντηση μιας προοδευτικής πολίτικης πλειοψηφίας από τον άλλο πόλο της κεντροαριστεράς!
Παρά την καταγεγραμμένη κοινωνική δυσφορία για την κυβερνητική πολιτική, τα κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται στον σοσιαλιστικο,αριστερό,ριζοσπαστικο οικολογικό χώρο δείχνουν να μη κατανοούν ότι οι εξελίξεις τρέχουν και ότι στην θέση της αντίθεσης μνημόνιο- αντιμόνιο κυριαρχεί πλέον μια ποιο σκληρή αντίθεση που σχετίζεται με το ερώτημα:
– αλλαγές εξόδου από την κρίση για ποιο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο ;
-Σύγκληση με το ευρωπαϊκό κεκτημένο η στροφή σε τριτοκοσμική ανάπτυξη;;
Η πολυσπερμία των προοδευτικών πολιτικων δυνάμεων του κεντροαριστερού πόλου δεν πείθει την κοινωνία ότι ασχολειται με την κοινωνική και πολιτική ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού εναλλακτικού πόλου.
Αντίθετα αναλώνονται δυνάμεις,
—είτε μέσω συνέδριων για εσωκομματικούς ελέγχους εκχωρώντας σε μικρές ηγετικές ομάδες την στρατηγική για την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων
—είτε στην διαμόρφωση μιας πολιτικής ατζέντας «αντιπαραθέσεων» για ελάσσονος σημασίας θέματα που δεν θίγουν καν τον πυρήνα των περιεχομένων του τύπου της ανάπτυξης και των κοινωνικών και πολίτικων δυνάμεων που έχουν λόγους να στηρίξουν το εναλλακτικό εγχείρημα
Η ύφεση, το χρέος, η ρευστότητα, η κατεύθυνση του δανεισμού, η εμπορευματοποίηση δημοσίων αγαθών, η παράδοση εργαλείων ανάπτυξης χωρίς καν σχέδιο και ορους ,το κοινωνικό κράτος , ο χαρακτήρας της δημοκρατίας κι του πολιτικου συστήματος ενώ αποτελούν τα μεγάλα ενδεικτικά θέματα που απασχολούν το παραγωγικό και προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας που αναπροσδιορίζεται στον πλειοψηφικό σοσιαλιστικό αριστερό χώρο δεν αποτελούν πεδια ανταγωνισμού και συμπόρευσης των ηγεσιών των πολιτικών δυνάμεων.
Και αυτό ενώ στα ευρήματα τούτο καταγράφεται ως κομματική ρευστότητα με κυμαινόμενο δείκτη αξιοπιστίας ανάλογα με το κόμμα και χαμηλά ποσοστά στην πρόθεση ψήφου ,παρά ταύτα στην κοινωνια το μπλοκ των δυνάμεων που αυτοπροσδιοριζονται στον σοσιαλιστικό-οικολογικό και αριστερό χώρο δείχνει ικανό υπό προϋποθέσεις να στηρηξει μια εναλλακτική πλειοψηφία!
Οι εκθέσεις και της ευρωπαϊκής επιτροπής και του ΔΝΤ δείχνουν ότι τα αποτελέσματα των εφαρμοζόμενων πολίτικων οδηγούν την επόμενη εκλογική κοινωνική καταγραφή σε ένα δίλλημα που σχετίζεται με το ερώτημα:
–για ποια οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη ενδιαφέρονται οι δυο μεγάλες πολιτικές οικογενειες.
Σ’ αυτό το κοινωνικό και οικονομικό δίλλημα δεν χωρανε τα φτιασιδώματα μιας καλλίτερης διαχείρισης της ίδιας πολίτικης ουτε σχηματισμοί που θα το επιδιώξουν!
Ο προοδευτικός χώρος οφείλει να ανασυνταχθει να ξαναγίνει πολιτικά αυτόνομος εναλλακτικός για να οδηγήσει στη σύγκληση στο ευρωπαϊκό κεκτημένο.
