Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία συρρικνώνεται και στην Ελλάδα καταρρέει , γιατί αδυνατεί να συμπορευτεί με το προοδευτικό πόλο δυνάμεων , απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επέλαση!
Μόνο οι «εθελοτυφλούντες αξιωματούχοι» , όσοι δηλαδή δεν αντιλαμβάνονται τον «χώρο» ότι έγινε παρακολούθημα του αδίκου “νεοφιλελεύθερου συμβιβασμού” , είναι αυτοί που επιμένουν πως μπορεί να υπάρξει “ανασυγκρότηση” τoυ σοσιαλδημοκρατικού χώρου!
Πρόκειται όμως για μια “αυθαίρετη” επιδίωξη , γιατί αφαιρεί από την πολιτική σκέψη δυο βασικά εργαλεία της διαλεκτικής ανάλυσης !
Το πρώτο εργαλείο είναι η πολιτική αποτίμηση !
Αφορά το γεγονός ότι δεν λαμβάνεται υπ όψιν η πολλαπλώς εκφραζόμενη κοινωνική διάθεση να υψώσει «τείχος» αντιπαράθεσης με τις πολιτικές δυνάμεις που προώθησαν ένα “συμβόλαιο” επιλεκτικής – σωτηρίας” για τους λίγους !
Ο «συμβιβασμός» της (δεξιάς) σοσιαλδημοκρατίας με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές εκφράσεις δεν βρίσκει πολιτική νομιμοποίηση στον προοδευτικό χώρο!
Οι επιλογές της κοινωνίας καταγράφουν πως προκρίνουν πολιτικές δυνάμεις που αναμετρώνται με τους συντηρητικούς συσχετισμούς ,για να τεθεί στο τραπέζι της αντιπαράθεσης η επιδίωξη εφαρμογής ενός άλλου σχεδίου , διαφορετικού απ αυτό που παρήγαγε ύφεση και κοινωνικό διχασμό!
Οι πολίτες λοιπόν προσδιόρισαν το δίπολο της αναμέτρησης! Και με βάση αυτό το δίπολο κάλεσαν τα κόμματα να αυτοπροσδιοριστούν!
Τα προηγούμενα συνηγορούν ότι δεν μπορεί να βρει πολιτική-κοινωνική νομιμοποίηση το εγχείρημα «ανασύστασης» της (δεξιάς) σοσιαλδημοκρατίας ως αυτόνομο σχήμα!
**Γιατί το «αφήγημα» της , οι πολιτικές της επιδιώξεις και οι κοινωνικές στοχεύσεις στηρίζουν τις πολιτικές νεοφιλελεύθερης επέλασης!
**Γιατί καταστρατηγούν τις αρχές, τις επιδιώξεις και τις άξιες με τις oποιες συγκροτήθηκε πλειοψηφικά , ο χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού ,του ριζοσπαστικού κέντρου και της αριστεράς γενικότερα!
Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό το ερώτημα που αναφέρεται στην Ελλάδα για τη στόχευση της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας και των εκφραστών της:
— σε ποια κοινωνική βάση μπορεί να απευθυνθεί η «ανασυγκρότηση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου» και με ποιες «όμορες» δυνάμεις θα άνοιγε διάλογο όταν οι πολιτικές θέσεις όχι μόνο δεν είναι κριτικά διακριτές προκειμένου να προωθηθεί αξιόπιστη ενδυνάμωση της πολιτικής αλλαγής!, Αντίθετα μάλιστα γίνονται ευθέως αντίπαλες ,δηλαδή υπονομευτικές του εγχειρήματος της πολιτικής επαναδιαπραγμάτευσης για έξοδο από την κρίση με ανάπτυξη ,δημοκρατία και συνοχή ;;
Το δεύτερο εργαλείο αφορά το γεγονός ότι η προοδευτική εκλογική βάση πλειοψηφικά και πολύπλευρα δείχνει πως απορρίπτει την όσμωση ,
δηλαδή την επικοινωνία με δυνάμεις που οι πολιτικές τους όχι μόνο δεν “σώζουν” αλλά δημιουργούν κοινωνικό-οικονομικό και παραγωγικό διχασμό!
Ο εκλογικά διάσπαρτος σοσιαλιστικός χώρος επιλέγει να στηρίζει κατά τεκμήριο προοδευτικά – αριστερά και ριζοσπαστικά κόμματα !
Έδειξε με την ψήφο ότι δεν αποδέχεται τον δεξιό εναγκαλισμό !
Η επιλογή αυτή , της εκλογικής βάσης , καταγράφει ότι για τον πυρήνα της σοσιαλιστικής ιδεολογίας δεν μπορεί να διαχωρίζεται η σωτηρία της χώρας απ αυτή των πολιτών και της δημοκρατίας!
Η κοινωνική θέληση όρισε ότι:
Στην αντίθεση «πρόοδος- συντήρηση» , ο σοσιαλιστικός χώρος δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποδέχεται ως σωτηρίους , τους νεοφιλελευθέρους κερδοσκοπικούς και διχαστικούς μονόδρομους!
Τα προηγούμενα οδηγούν στο συμπέρασμα πως :
«Ανασύσταση , η ανασυγκρότηση» του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού δεν μπορεί να βρει ακροατήριο , κοινωνική αποδοχή αν δεν επιδιώκει συνεργασίες με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις που επιχειρούν να ξεδιπλώσουν μια προοδευτική πολιτική!
Μια πολιτική που θα στοχεύει σε ένα δίκαιο σχέδιο εξόδου! Όχι μόνο στη διαχείριση της κρίσης, αλλά και της παραγωγής ! Μια πιο δίκαιη σχέση ανάμεσα στις δυνάμεις της εργασίας και του κεφαλαίου!
Γι αυτό και τα ερωτήματα γίνονται αμείλικτα:
–Έχει την αξιοπιστία αλλά και το πολιτικό προσωπικό η “δεξιά» σοσιαλδημοκρατία τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη να επιδιώξει την «ανασύσταση»;
–Ποιες κοινωνικές ομάδες ,τάξεις , η στρώματα που κατά τεκμήριο αυτοπροσδιοριζονται προοδευτικά , θα συνομιλούσαν σ ένα τέτοιο εγχείρημα !
Στις διεργασίες που συντελούνται σ όλα τα προοδευτικά σχήματα της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης ολοένα και ποιο ευδιάκριτα γίνεται καθαρό , πως δεν υπάρχει νομιμοποίηση πολιτικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης , χωρίς να εκφράζεται και η ρήξη με ότι οδήγησε στο να μεταλλαχθεί η σοσιαλδημοκρατία σε παρακολούθημα πολιτικών που οδήγησαν στο σχίσμα με τις δυνάμεις που παραδοσιακά ιδρύθηκε για να εκφράζει ο σοσιαλιστικός αριστερός και ριζοσπαστικός χώρος !
Στην Ελλάδα μια μερίδα “αξιωματούχων” επιμένει και εκτιμά ότι είναι εφικτό το εγχείρημα «ανασύστασης» της σοσιαλδημοκρατίας από τις δυνάμεις που υπηρετήσαν την πολιτική που ηττήθηκε! Και ισχυρίζονται ότι το εγχείρημα που προτείνουν θα καλύψει τον ,,,τρίτο χώρο του κέντρου! θα είναι κάτι σαν μπαλαντέρ στον νεοφιλελεύθερο η στον προοδευτικό πόλο! Ολίγον! Δηλαδή κάτι σαν ΚΟΔΗΣΟ !
Θυμίζω ιστορικά ότι η θεωρία του παρακολουθήματος , ιδιαίτερα σε οικονομίες και κοινωνικές ΔΙΑΣΤΡΩΜΑΤΩΣΕΙΣ όπως της Ελλάδας , όχι μόνο δεν ευδοκίμησε αλλά χρησιμοποιήθηκε για τη στήριξη των επιδιώξεων της ολιγαρχίας και όχι της ανάπτυξης!
Ποια είναι λοιπόν η πραγματική επιδίωξη όσων επικαλούνται την ανάγκη ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας;;;
Αν παρατηρήσει κάνεις, θα προσέξει πως οι “αξιωματούχοι” του χώρου, «βολεύονται» στο να ορίζουν το εγχείρημα , όχι ως πολιτική διαδικασία ανασύστασης ,δηλαδή συνάντησης ρευμάτων κινήσεων και τάσεων του σοσιαλιστικού και ριζοσπαστικού χώρου από μηδενική βάση , αλλά ως «οργανωτιστικο» εγχείρημα συγκόλλησης “στελεχών”! Διασφάλισης ρόλων! ,
Υποκρύπτουν δηλαδή ότι η αιτία του προβλήματος συρρίκνωσης της σοσιαλδημοκρατίας είναι ο πολιτικός , κοινωνικός και οικονομικός εναγκαλισμός με τον νεοφιλελευθερισμό!
«Ξεχνούν» ότι η κοινωνία και η πολιτική , όρισαν πως η υπαρκτή αντίθεση αφορά την σύγκρουση ανάμεσα στην πρόοδο και την συντήρηση!
Οι εκφραστές της ανασύστασης του(δεξιού) σοσιαλδημοκρατικού χώρου διαλέγουν μάλιστα και μια βολική συνταγή λόγου για τη διαχείριση της πολιτικής συγκυρίας !
Επιλέγουν την διμέτωπη αντιπαράθεση ! Με ολίγη , διαχειριστικού χαρακτήρα κριτική στη (ΝΔ) αλλά ολομέτωπη και δομική αντιπαράθεση στον προοδευτικό πόλο , όπως τον όρισε η κοινωνία!
Κριτική που υποκρύπτει στόχευση για «δικαίωση» -επαναφορά των πολιτικών και των κυβερνητικών σχημάτων που ηττήθηκαν !
Ό,τι δηλαδή είχε απορρίψει τότε ο Ανδρέας , με την ίδρυση του σοσιαλιστικού κόμματος! Εύκολα άλλωστε μπορεί κάνεις να ανατρέξει στο άρθρο του που μεταξύ των άλλων αναφέρει πως «,, τόση σχέση έχει η σοσιαλδημοκρατία με τον σοσιαλιστικό και προοδευτικό χώρο όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο..»
Εύλογα ερωτήματα..
Ταυτίζεται λοιπόν αυτό που ζητά το μπλοκ των δυνάμεων της παραγωγής , της εργασίας , της επιστήμης και της νεολαίας δηλαδή πλειοψηφία που διαχρονικά εξέφρασε ο σοσιαλιστικός ,αριστερός και ριζοσπαστικός χώρος του κέντρου , με τον τρόπο που επιχειρεί η δεξιά σοσιαλδημοκρατία να δηλώσει την παρουσία της;
Μπορούν τελικά εξαγγελίες περί «ανασυγκρότησης του σοσιαλδημοκρατικού χώρου» μέσα από «συνέδρια κόμματων του σωλήνα» να απαντήσουν στα προηγούμενα θέματα ;
Αλλά διακριτό και το στίγμα των κοινωνικών και πολιτικών απαντήσεων ….
Ανασύσταση του σοσιαλιστικού χώρου και όχι απλά της σοσιαλδημοκρατίας, που είναι σε γενικευμένη υποχώρηση , μπορεί να υπάρξει μόνο αν ο πολιτικός σχηματισμός ταυτίζεται με το αιτούμενο της κοινωνίας!
Και αυτό αφορά την συμβολή στον άλλο δρομο, δηλαδη στην επαναδιαπραγμάτευση ,τις πρωτοβουλίες ,τη δικαιοσύνη την ανάπτυξη κτλ ,ώστε το σχέδιο εξόδου να αναμετράται με τις πολιτικές της νεοφιλελεύθερης επέλασης!
Η ανασύσταση προϋποθέτει επανασύνδεση με την κοινωνική βάση και αυτή με τη σειρά της διεκδικεί:
— πρώτα καθαρό ιδεολογικοπολιτικό , προγραμματικό και κοινωνικό στίγμα ,αλλά και οργανωτικό!
—ταυτόχρονα νέο αφήγημα ,με αυτοκριτική , αξιόπιστο πολιτικό προσωπικό, ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΕΣ συμμαχίες και κριτική συμπόρευση με τις δυνάμεις της άλλης αριστεράς , της οικολογίας και του προοδευτικού κέντρου , που αγωνίζονται από την ίδια προοδευτική όχθη!
Υπενθυμίζεται ότι οι πολίτες του σοσιαλιστικού χώρου , που στις πρόσφατες επιλογές τους προσδιοριστήκαν στον προοδευτικό πόλο , για να ξανασυνομιλήσουν με σχήματα η ρεύματα που αυτοπροσδιοριζονται σοσιαλιστικά –δημοκρατικά-προοδευτικά , πρέπει να πεισθούν ότι ο αγώνας επιχειρείται από την ίδια όχθη , για τον ίδιο σκοπό!
Ότι η νέα διακυβέρνηση δεν είναι αντίπαλος , αλλά μια δύναμη της ίδιας όχθης , που έχει ελλείψεις ,αμφισημίες και προβλήματα ιδιαίτερα σε θέματα εξειδίκευσης της αναπτυξιακής κυβερνητικής πολίτικης! Στο μέτρο όμως που διαπραγματεύεται και επιδιώκει ένα άλλο προοδευτικό δρόμο , πρέπει να ελέγχεται από το ζητούμενο αυτής της επιδίωξης και όχι από την χαιρεκακία της παλινόρθωσης πολιτικών που μεγάλωσαν την κρίση!
Η «ανασύσταση» λοιπόν είναι πρώτα πολίτικο εγχείρημα και στη συνεχεία οργανωτικό!
–Προϋποθέτει όχι μόνο ρήξη με νεοφιλελεύθερη πολιτική , και ό,τι την υπηρέτησε αλλά και δομές και σχήματα που δεν καθηλώνουν ,η διαγράφουν ότι εκφράζει άλλη άποψη , αλλά επιτρέπουν όλες τις τάσεις και τα ρεύματα του προοδευτικού πόλου ,να συγκροτηθούν με εμπροσθογεμή προοδευτικό στίγμα και συμμαχίες !
Προϋποθέτει μια αξιόπιστη χωρίς αποκλεισμούς συνάντηση , που θα ανοίξει το δρόμο σε πολιτικό προσωπικό ικανό και αξιόπιστο να διασφαλίζει την επανατοποθέτηση του χώρου στην προοδευτική πολιτική και κοινωνική όχθη!
Για να δυναμώνουν οι προοδευτικές πολιτικές , δημοκρατίας , ανάπτυξης, συνοχής και αλληλεγγύης στην Ελλάδα και την Ευρώπη!
