Το νόστιμο ελαιόλαδο, η σημαντική οινοπαραγωγική κληρονομιά και ο περίφημος γαστρονομικός πολιτισμός της Τουρκίας καλωσορίζουν τους επισκέπτες στα παράλιά της.
Οι πιο δημοφιλείς γεύσεις της τοπικής κουζίνας αναδεικνύονται μέσα από ξεχωριστές συνταγές βασισμένες στα φυτά των γόνιμων εδαφών που βρέχονται από το Αιγαίο.
Η περιοχή, μάλιστα, ενδέχεται να φιλοξενήσει το μοναδικό φεστιβάλ βοτάνων και χορταρικών στον κόσμο χάρη στα θεραπευτικά αυτά φυτά, τα οποία είναι πλούσια σε βιταμίνες και ιχνοστοιχεία.
Προετοιμαστείτε, λοιπόν, για μια γευστική περιπέτεια με νόστιμα χορταρικά που θα ενισχύσουν την υγεία σας.
Βότανα και χορταρικά με φαρμακευτικές ιδιότητες: από τη φύση στο τραπέζι σας
Το ξινολάπαθο, τα παραπούλια, το αγιάγκαθο, ο κρίταμος, ο μάραθος, οι κολοκυθοανθοί, η πικραλίδα, η τσουκνίδα και η μολόχα… Αυτά τα βότανα και χορταρικά, με τις ασυνήθιστες ονομασίες, συγκαταλέγονται στα πλέον δημοφιλή του Αιγαίου και της τουρκικής κουζίνας.
o Το ξινολάπαθο (Kuzu Kulağı) είναι γνωστό στα τουρκικά ως «αυτί του αμνού» λόγω της ομοιότητάς του με το συγκεκριμένο όργανο. Με την ξινή και έντονη γεύση του, αυτό το θεραπευτικό φυτό χρησιμοποιείται συχνά σε σαλάτες, σούπες και αρτοσκευάσματα, ενώ μαγειρεύεται και με ελαιόλαδο. Το ξινολάπαθο θεωρείται ότι θεραπεύει πολλές ασθένειες ενισχύοντας τον οργανισμό καθώς είναι πλούσιο σε βιταμίνες A και C, σε ασβέστιο, κάλιο, μαγνήσιο και φώσφορο.
o Τα παραπούλια (Cibes otu) είναι από τα πιο δημοφιλή εδέσματα χορταρικών της περιοχής και στην ουσία πρόκειται για τα φύλλα του λάχανου και του κουνουπιδιού που «περισσεύουν» μετά τη συγκομιδή του καρπού. Συχνά μαγειρεύονται και σερβίρονται με ελαιόλαδο και λεμόνι και είναι απαραίτητο συνοδευτικό πιάτων που βασίζονται στο ψάρι. Αποτελούν πλούσια πηγή βιταμίνης C και συμβάλλουν στην ομαλή λειτουργία του πεπτικού συστήματος.
o Το αγιάγκαθο (Şevket-i Bostan) είναι πλούσιο σε βιταμίνες και ιχνοστοιχεία. Έχει σαρκώδη λευκό μίσχο, φύλλα και αγκάθια. Αυτό το χορταρικό, το οποίο μπορείτε να το σοτάρετε με ελαιόλαδο, σερβίρεται παραδοσιακά με αρνίσιο κρέας και ειδικά καρυκεύματα. Η ονομασία του θεωρείται ότι προέρχεται από την αραβική λέξη «şevket» που σημαίνει αγκάθι. Το όνομα του χορταρικού αυτού στα τουρκικά σημαίνει «αγκάθι του οπωρώνα».
o Ο κρίταμος (Deniz Börülcesi), που φύεται άφθονος στα παράλια του Αιγαίου, αφήνει μια αλμυρή και ξινή γεύση στο στόμα. Μεγαλώνει δίπλα
στο θαλασσινό νερό, εξού και η ονομασία του, και σερβίρεται ως σαλάτα στα αιγαιοπελαγίτικα τραπέζια. Το φυτό μπορεί κανείς είτε να το μαγειρέψει είτε να το διατηρήσει φρέσκο βυθίζοντάς το σε κρύο νερό αμέσως μετά το βράσιμό του και σερβίρεται συνήθως με ελαιόλαδο, σκόρδο και λεμόνι.
o Ο μάραθος (Arapsaçı) έχει έντονο άρωμα που μοιάζει με αυτό του γλυκάνισου και θεωρείται ότι οφείλει το όνομά του στα τουρκικά («κουβάρι») στη θαμνώδη όψη του που θυμίζει πλεξούδες. Ο μάραθος, τον οποίο οι αρχαίοι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν ευρύτατα, αποτελεί απαραίτητο συστατικό πιάτων με αρνίσιο κρέας και ανάμεικτα ψητά λαχανικά. Τρώγεται συχνότερα ως σαλάτα με λεμόνι και ελαιόλαδο, αλλά μπορείτε να τον μαγειρέψετε και με αβγά! Τα φύλλα του μάραθου, τα οποία είναι γνωστά για τις αντιβηχικές ιδιότητές τους, μπορείτε να τα αποξηράνετε και να τα χρησιμοποιήσετε για την παρασκευή τσαγιού.
o Οι γεμιστοί κολοκυθοανθοί (Kabak Çiçeği Dolması) είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά πιάτα των παράλιων της Τουρκίας. Οι κολοκυθοανθοί, που δίνουν στο έδεσμα την ονομασία του, συλλέγονται νωρίς το πρωί όταν είναι τελείως ανοιχτοί και δεν έχουν «μαραθεί» από τη ζέστη του ήλιου, έπειτα καθαρίζονται και στη συνέχεια γεμίζονται και σερβίρονται. Αυτά τα άνθη, με το πορτοκαλοκίτρινο χρώμα τους, είναι πλούσια σε βιταμίνες Α, C και B.
o Η πικραλίδα (Radika), απαραίτητο συνοδευτικό της ρακής και του ψαριού, τραβά την προσοχή χάρη στα φύλλα της με το οδοντωτό περίγραμμα! Είναι πλούσια σε βιταμίνη A και C, σίδηρο, ασβέστιο και κάλιο και οι θεραπευτές την χρησιμοποιούν ως πανάκεια από την αρχαιότητα. Παραδοσιακά, τα φύλλα της πικραλίδας βράζουν σε νερό και σερβίρονται με λεμόνι και ελαιόλαδο. Σερβίρονται επίσης βραστά και ανακατεμένα με γιαούρτι. Τα αποξηραμένα φύλλα της επίσης μπορούν χρησιμοποιηθούν στην παρασκευή τσαγιού.
o Η τσουκνίδα (Isırgan Otu) είναι ένα από τα φυτά με τη μεγαλύτερη κατανάλωση στο Αιγαίο, με πολλά φαρμακευτικά οφέλη και περιλαμβάνεται συχνά σε αρτοσκευάσματα και σούπες! Στην Τουρκία είναι γνωστή ως «ερεθιστική τσουκνίδα» επειδή προκαλεί δερματικό ερεθισμό, φαγούρα και αίσθημα καύσου όταν την αγγίζει κανείς. Γνωρίζουμε επίσης ότι οι αρχαίοι Ρωμαίοι στρατιώτες έτριβαν με τσουκνίδα τα σώματά τους εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο ενισχυμένη προστασία από το ψύχος!
o Η μολόχα (Ebegümeci) είναι χαρακτηριστικό ανοιξιάτικο φυτό της περιοχής του Αιγαίου. Καταναλώνεται από την αρχαία Ελλάδα και Ρώμη μέχρι και σήμερα και τρώγεται ως γιαχνί. Είναι πλούσια σε βιταμίνη C και αντιοξειδωτικά και χρησιμοποιείται και για τη θεραπεία του κρυολογήματος, με τη μορφή τσαγιού.
