Ανοικτή επιστολή της κας Αντωνίας Μπούζα, Συντονίστριας Έργου και Αποτελεσματικότητας Π.Ε.Μεσσηνίας και Εντεταλμένης Συμβούλου Τουρισμού-Πολιτισμού προς τον Πρόεδρο της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδος, κ. Κωνσταντίνο Αγοραστό.
“Η αναζήτηση της καλύτερης και αποδοτικότερης νομοθεσίας που καθορίζει τα της αυτοδιοίκησης, πάντα υπήρξε μέλημα της εκάστοτε Ελληνικής Κυβέρνησης. Περάσαμε από τον Καποδίστρια στον Καλλικράτη, αφού οι ανάγκες της Ελληνικής περιφέρειας διαφοροποιηθήκαν μετά την είσοδό μας στην ΟΝΕ.
Για να επωφεληθούμε ως Χώρα στο έπακρον των ευκαιριών της Ευρώπης και να οδηγήσουμε την Ελληνική περιφέρεια σε αναπτυξιακή τροχιά κι εκμετάλλευση κάθε πρόσφορου χρηματοδοτικού μέσου, έπρεπε να αλλάξουμε.
Είναι αληθές πως οι Νομαρχίες ήσαν συνδεδεμένες στη συνείδηση των Ελλήνων με τη διοίκηση της Ελληνικής περιφέρειας, αλλά νομοτελειακά έφτασαν στο τέλος τους, αφού τα αναπτυξιακά δεδομένα άλλαξαν κι απαιτείτο προσαρμογή στη νέα εποχή.΄Ετσι προέκυψε ο Καλλικράτης, που υπήρξε αναγκαίο μεν, βιαστικό δε, νομοθέτημα.
Κατά τη διάρκεια των επτά ετών εφαρμογής του, είδαμε πως προκειμένου να γίνει αποδοτικότερος και επωφελέστερος στο κοινωνικό σύνολο, έπρεπε να υποστεί μερικές διορθώσεις.
Ένα σημαντικό μειονέκτημα του νέου θεσμού είναι πως παρά την προσπάθεια όλων μας, δεν έχει εμπεδωθεί ούτε στους αιρετούς-και αυτό διαφάνηκε ολοκάθαρα από την ανακοίνωση των χωρικών αντιπεριφερειαρχών – ούτε στην κοινωνία, η περιφερειακή συνείδηση, ενώ οι ελλείψεις στο θεωρητικό και πρακτικό μέρος, με αλληλεπικαλύψεις αρμοδιοτήτων, μη ξεκάθαρο πλαίσιο δράσεων των δυο αυτοδιοικητικών θεσμών και της Πολιτείας και με την εμφανή απροθυμία του Κράτους να αποκεντρώσει αρμοδιότητες, φαντάζει δυσκίνητος και κάποιες φορές αναποτελεσματικός, λόγω υπερσυγκέντρωσης εξουσιών και έλλειψης εγγύτητας.
Παρά ταύτα, οι Περιφερειακές αυτοδιοικήσεις έχουν υπερβάλει εαυτόν και έχουν προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες με απορροφήσεις ρεκόρ κοινοτικών κονδυλίων, σε σχέση με τους διορισμένους επί Καποδίστρια περιφερειαρχών, που άλλαξαν την όψη της ελληνικής περιφέρειας .
Εν αναμονή όμως του νέου νομοσχεδίου αλλαγών στον Καλλικράτη που επεξεργάζεται το Υπουργείο Εσωτερικών και ελπίζουμε να κινείται στη σωστή κατεύθυνση διορθώσεων, χωρίς τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες που πληροφορούμαστε πως κυριαρχούν, βλέπουμε να ξεπηδούν συντεχνιακές πρωτοβουλίες που προβληματίζουν για τη σκοπιμότητά τους και ρίχνουν νερό στο μύλο της γενικής αμφισβήτησης της πολιτικής στην πατρίδα μας.
Αφορμή γι αυτό, έδωσε η πρόσφατη συνάντηση των συνεργατών μας στην Περιφερειακή αυτοδιοίκηση χωρικών αντιπεριφερειαρχών που διαχώρισαν εαυτούς από το σύνολο των αυτοδιοικητικών του Β΄ βαθμού και έδωσαν την εικόνα της περιχαράκωσης στα κεκτημένα τους και της εμφανούς ανησυχίας της καθόδου τους στην κοινωνία, με σταυρό προτίμησης.
Εξέδωσαν ανακοίνωση – βόμβα στα θεμέλια της περιφερειακής αυτοδιοίκησης, στην οποία ουσιαστικά ζητούν υποβάθμιση του ρόλου του αιρετού περιφερειάρχη και του ρόλου της ουσιαστικά μάχιμης δύναμης των περιφερειακών ενοτήτων που είναι οι περιφερειακοί σύμβουλοι που εκλέγονται με σταυρό προτίμησης και επιλέγονται από την κοινωνία και όχι από κλειστές και θολές διαδικασίες, οι οποίες ενίοτε έχουν οδηγήσει σε επιβολή προσώπων, ανεξάρτητα από τη βούληση της κοινωνίας και ήταν ένα από τα μεγάλα μειονεκτήματα του Καλλικράτη.
Προβληματίζομαι για την αποστασιοποίησή τους από το σύνολο των υπηρετούντων το θεσμό, όπου αντί να συζητηθούν οι όποιες αγωνίες, προτάσεις, ενστάσεις κλπ μέσα στα όργανα της ΕΝΠΕ όπου είμαστε όλοι μέλη και μέσω της δυναμικής της συλλογικότητας, να διεκδικήσουμε τα καλύτερα για την αυτοδιοίκηση και την Ελληνική περιφέρεια, προτιμήθηκε η μοναχική συντεχνιακή πορεία .
Η ΕΝΠΕ, επιβάλλεται να διεκδικήσει ύστερα από διαβούλευση με τα μέλη της, όσα επί της ουσίας θα αναβαθμίσουν ουσιαστικά το θεσμό της Περιφερειακής αυτοδιοίκησης και θα διορθώσουν υστερήσεις που έγιναν ορατές κατά τη διάρκεια της επτάχρονης λειτουργίας του θεσμού και προς τούτο θεωρώ ότι πρέπει να υπάρξει έκτακτο συνέδριο όπου θα ακουστούν οι θέσεις όλων, προεξαρχόντων των Περιφερειαρχών που έχουν την ευθύνη των Περιφερειών της Χώρας και γνωρίζουν καλύτερα τις όποιες αδυναμίες υπάρχουν, των περιφερειακών συμβούλων που πλειστάκις εγκλωβίζονται ανάμεσα στην κεντρική και περιφερειακή διοίκηση και στην κοινωνία και αποτελούν τη βάση και τον συνδετικό κρίκο για την αμεσότητα και την εγγύτητα του Β΄βαθμού αυτοδιοίκησης με την κοινωνικό σύνολο.
Οι εμφανείς αγωνίες περί θέσεων και κεκτημένων και όχι για την πορεία και καλύτερη λειτουργία του θεσμού προς όφελος της κοινωνίας, αμαυρώνουν την εικόνα μας και δημιουργούν δυσπιστία στους πολίτες”.
